یعنی پیتزاخور مثل یک خواستگار سمج می مونه که نه نمی فهمه!
باز نمیدونم نیرویی که گرفتند کجا رفته که اومده سراغ من. امشب اومد سر کلاس گفت بیا کارتو جور کنم برو حصین. همون لحظه میدونستم این نیروش پریده. چراشو نمیدونم.
نمیدونم چیکارش کنم. میگه مهندس پول رو بچسب. ماهی چهار و نیم بهت میدم. آخه فکر کنید، برای jquery ماهی چهار و نیم!
امروز هفتم ماهه. سی و دو سه روزه من میرم سرکار و بهم گفته بود با بقیه بهت حقوق میدیم. فردا اول صبح میرم سروقامتی ازش می پرسم حقوق این ماهشو دادن یا نه. اگه دیدم وضع خرابه میام و به بهرامی میگم بیمه رو ولش. پامو اونجا نمی گذارم اگه حقوق این 30 روزم رو ندید. تحملش رو ندارم یک ماه دیگه کار کنم و پولی بهم ندن. نابود میشم اون جوری.
خدایا! من نمیدونم جریان چیه. نمیخوام آدم بدقلقی باشم ولی چه جوری میتونم به این سیستم اعتماد کنم؟ بیزارم از صحبت در این مورد با بهرامی. بیزارم از اینکه با این موضوع روبرو بشم. نمیدونم باید چیکار کنم. پیتزاخور هم با آپشن دادن بهم بدتر اذیتم میکنه. تازه مطمئنم اونم با این که پول خوب میده پدرم رو درمیاره. اون یه بیزینس من هست و اولین چیزی که براش مهمه بیزینسشه. بابتت پول هم خوب میده. ولی تو فقط همین نقش رو داری، وسیله. البته گمونم برای همه همینطوره.
می خواستم امشب با آزاد حرف بزنم ولی نگذاشت که پیتزاخور.
ولش کن. فردا می فهمم.
مسئله اینه که نمیدونم کار ب ای پیتزاخور چطوریه. و صادق نیست باهام. میدونم قشنگ شرایط رو نمیگه. و میدونم تا حالا هرچی پول ازش گرفتم با سختی همراه بوده. برای همین سه جورایی به ماهی سه میلیون اینا مشکوک میشم. با اینکه سطح کارش بالاتره ولی برای اون کار اونقدر سختی نکشیدم. آدم میزان سختی رو می فهمه.
دنیای فراوانی هم چندان خوب نیست.
درباره این سایت